السّلام ای امير عشق و وفا /السّلام و عليک يا عباس

من ز عشقت هميشه مستم چون /روي نام تو بوده ام حساس

السّلام اي قمر جبين جهان /السّلام اي دلاور و سردار

من هميشه دخيلتان هستم /اي که غالبي به هر پيکار

اي علمدار دشت کربُبلا /اي تو ساقي کودکان حسين

اين زبان ز وصفتان قاصر /اي سپهدار بي کرانِ حسين

هيبت علم دلم را برد /علمت ارمني مسلمان کرد

هر چه شد متصّل بر تو /بين دلها هميشه طوفان کرد

عاشقت هستم اي قمر طلعت /کاشف الکرب حضرت ارباب

عاشق نامتان اباصالح /اي تجلّي حق ،دُرِ ناياب

قصه ي چشمان مستت اي قمر /قصه ي مستي و بد مستي شده

هر که خود را وقف سيماي تو کرد /فارق از نيک و بد هستي شده

تا ابد ديوانه ي رويت منم /بندگي يعني همين ديوانگي

خوش به حال آنکه مجنون تو شد /او چشيده معني مستانگی

مي لبريز ز چشمان قشنگت ساقي /مستيش تا به قيامت برجاست

هر کجا مينگرم عباس است /اثر باده ی چشمان قشنگ سقاست

دلِ من زير علم بي غم شد /علمت باعث پايندگي اسلام است

لب دريا و سواحل خوشِ اهلش باشد /دلِ من زير لواي تو فقط آرام است

همه ي حاصل من عباس است /دين حق سجده به درگاهِ شماست

بگذار آدميان طعنه زدند،باکي نيست /کلب درگاه شما، پادشهِ اين دنياست

عباس ميخوانی خودت را بهر زينب /آيا تو ميدانی اباالفضل علی کيست؟

عباس باشد غيرت الله و دلاور /آيا تو ميداني که غيرت، يا ادب چيست؟

ننگ است،که شيعه دهد بر باد دينش /چون دين حق يکتايي عباس باشد

زشت است، شيعه لال باشد در تهاجم /بايد هميشه روی دين، حساس باشد

بايد هميشه پاسبان دين بمانيم /چون اصل دين مولا اميرالمؤمنين است

وقتی رسد روز ظهورِ صاحب العصر/ نام قشنگ مرتضی بر ما طنين است

قصه ی مردی و مردانگيت ،يا عباس

عالمي را به خداوند حسينی کرده

بنويسيد مرا مست ابالفضل علي

علت بود من از هست ابالفضل علي

پدر و مادر من غصه ي دوران نخوريد

بسپاريد مرا دستِ ابالفضل علي

آندمي که منتقم آيد به جنگ دشمنان

حضرت عباس باشد،لشکر صاحب زمان

برق چشمان ابالفضل علي کافي بُود

تا شود نابود و ويران لشکر اهريمنان

به هلالِ ابروانِ قمرِ عشق قسم، آن دلبر /که بُود خالق سلمان گوشه ي چشم قمر

برقِ چشمان ابالفضل بُود،چون دم تيغ /از نگاهش به فرار است عدو، سمت سقر

ضربه هايش حيدري،وِتر بود و آهنين /يا ز سر او دشمنش را نصف ميکرد ،يا کمر

غيرتُ الله بُود ،تک يلِ بي مثل علي /نعره ميزد چاک ميخورد از عدويِ او جگر

گر که درهم ميکشيد ابرويِ خود سمتِ کسي /پس نمي ماند از عدويش در فلک حتي اثر

مَه بُود جلوه اي از صورتِ ماه ساقي /گيسويش حبل خدا و صورتش، مثلِ گُهر

سرو قامت، ماه طلعت،ساقي اهل حرم /من سگ کوي توام،اي بر بني هاشم قمر

مهرباني، دستگيري، بس شجاعت دارد او /پسر امُّ الادب باشد ،به زهرا هم پسر

حاجتي داري ببر بر درگه باب الحوائج بازگو /چون کسي نوميد ناگشته ز اين درگاه و در

هر کجا برده شود نام علمدار حسين /مهدي زهرا شود حاضر،ميان بزم دلجوي قمر

يک کمي تو فکر کن،آيا قشنگ است اين شعار؟

ما کجا ،خلّاق سلمان،روي ماه کردگار

خوش بُود ما چون سگي باشيم بر درگاه او

کلنا عباسکُ زينب، ربوده، از تشيع آبرو

ما اگر عباس زينب گشته ايم مهدي کجاست

پس چرا هجمه عليه حضرت مهدي به پاست

آرزو باشد که ماهم يک مدافع ميشويم

چون رسول ترک و ذاکر، مست و عاشق ميشويم

اين چرنديات محض از عده اي نادان بُود

گفتنش با اين زبان،شايد کمي آسان بُود

ما به سگ بودن به درگاه ابالفضل علي ناقابليم

ما براي کلب اين درگاه ،رُتبت قائليم

ما همه سرباز و جيره خوار کوي زينبيم

گر نشد دور حرم،دائم مقيم هيئتيم

گردش چشم حسين ديوانه را آدم کند

معني آدم شدن بر کوي تو ديوانگيست

مِهرِ لبريز ز چشمت مست مستم کرده است

اين چه عشقيست؟چه مهريست؟حضرت ارباب کيست؟

با نگاهت محو رويت گشته ام، کلبِ درت

راز اين برقِ نگاه حضرت ارباب چيست؟

يک نگاهت اي حسين،حرّ وزهير و جُون ساخت

مست و ديوانه شدند،ديوانه را تکليف نيست

گوشه ي چشمِ علمدارت تمام خلق را سلمان کند

که توان دارد بگويد، حضرت عباس کيست

گوشه چشم حسين اندوه عالم ميبرد

کاشفُ الکربِ الحسين، رخسار عباس عليست

اين حسين کيست که عالم هيچ، عباس ديوانه ي اوست

اين چه وادي عجيبي است که درش عاقل نيست

شايد اينطور  حق مطلب را ادايش کرده ايم

که خدا هم مست و شيداي حسين ابن عليست

افتاد به سر ،معني و مفهوم ادب چيست؟

يا معدن و سلطان چنين موهبتي کيست؟

ديدم که همه عرش نشينان گويند

 خالقش،حضرت عباس،اباالفضل عليست

يا عباس

دوست دارم شبي درحرمت ناله زنم، يا عباس

يا به دست قلمت سجده زنم، يا عباس

مگر اين نيست، كاشف الكرب شه شاهاني

پس گشا كرب من اي شاه كرم، يا عباس

بر در آن شاه چون عباس حيدر شد غلام / كفر باشد همچو مايي بازگويد اين كلام

آنكه گفتش حضرت ارباب جانم به فدات / جز همان يك بار ،بنشسته نفرموده سلام

اي كه طعنه ميزني بر كلبي اين آستان / بشو از من در تمام عمر خود،اين يك كلام

كلب اين درگه شدن دارد بسي هم افتخار / من سگ كوي حسين ابن عليم والسلام

روي زيبا بر سر كوي مجانين الحسين / نيست جز روي ابوفاضل علمدار حسين

اي كه نالاني چرا دل از كفت بيرون بود / حك نما در ذهن خود روي علمدار حسين

چشم شهلاي اباالفضل علي عاشق كش است / به چه چشم و قامتي دارد علمدار حسين

روي بازش را نديده دشمن پست علي / من بنازم اقتدار حضرت عباس،سردار حسين

اصل هر فضل و كرامت حضرت بوفاضل است / مظهر عشق و ادب يعني علمدار حسين

من حيدريم

من عاشق روي اباالفضل عليم                       از عشق اين پور و پدر من منجليم   

من شير پاك خوردم پس باشد شعارم            من حيدريم ،حيدريم،حيدريم